Je maakt wat mee, tegenwoordig. Als bouwkundige doe ik regelmatig inspecties aan bouwwerken. Dat kunnen fabrieken of kantoren zijn, maar ook woonhuizen. Op een dag werd ik door een zekere mevrouw Van Galen gevraagd om de bouwkundige staat te inspecteren van een landhuis in de buurt van D. in een bosrijke omgeving. De opdracht beviel me wel, want ik houd van oude gebouwen, en zeker van prachtige huizen op dito landgoederen. Vol goede moed was ik vertrokken in mijn 30 jaar oude Citroen DS, zo’n grote snoek, waar ik nog steeds verliefd op was. Het was fraai herfstweer, nog niet al te koud voor de tijd van het jaar. Tevreden zoefde ik langs ’s heren wegen en zonder problemen bereikte ik het bosrijke D. Het landhuis was niet moeilijk te vinden, en weldra draaide ik met m’n snoek de statige oprijlaan op. Aan weerskanten stonden hoge bomen, en aan het eind doemde het landhuis op, dat de allures van een klein kasteel had, met ronde torentjes op de hoeken. Ik parkeerde de auto in het grint, vlak bij de ingang, naast een vijver met fontein. Toen ik het bouwwerk eens bekeek, kreeg ik de indruk dat het in een uitstekende staat van onderhoud verkeerde.

Op het dak werd mijn aandacht getrokken door een hevig rokende schoorsteen. Ik nam even de tijd om de lucht van vochtige takken en mos op te snuiven. Toen beklom ik de brede trap naar de voordeur, en trok aan de koperen knop die binnenin het gebouw een bel liet rinkelen. Ik wachtte. Even gebeurde er niets, maar toen klonk een zoemend geluid van een op afstand bediend slot, kennelijk ten teken dat ik de deur kon openduwen en naar binnen gaan. Het kwam me wat vreemd voor; ik bedacht me dat een beetje meer gevoel voor stijl hier niet zou hebben misstaan. Goed, dat ze er geen butler op na hielden kon ik me voorstellen, maar zo’n onpersoonlijk zoemertje om je binnen te laten. Ik kreeg echter geen tijd om daar nog verder over na te denken want ik stond al in de gang en kreeg meteen een eerste schok te verwerken. Het was hier licht, veel te licht, en toen zag ik dat zowel de vloer als alle wanden en het plafond louter uit spiegels bestonden.

Ik keek verbaasd om me heen, en zag alleen mezelf, honderden keren weerspiegeld in de wanden. En boven me en onder me, alles spiegelde en steeds zag ik alleen mezelf. Aan het plafond waren lampen aangebracht die ervoor zorgden dat het hier zo licht was. De deur was achter mij dichtgevallen, en bleek, toen ik omkeek, van binnen ook al een spiegel te zijn, waarop zelfs geen klink te zien was. Wat had dit te betekenen? Ik schrok op van het geluid van een zware basstem met veel galm: “MENEER BOUWMEESTER?” – (ik kan het niet helpen, maar zo heet ik echt). Ik keek de gang in, maar zag niemand. Ik inspecteerde het plafond en de wanden, maar kon zo gauw geen luidspreker ontdekken. Ik kon zelfs geen deur ontwaren. “MENEER BOUWMEESTER?”, sprak de stem weer, nu met iets meer nadruk. Ik stamelde automatisch een antwoord: “eh, ja?” “Fijn dat u er bent, meneer Bouwmeester”, galmde de stem weer, “U bent iets verlaat”. Ik keek op m’n horloge. Het was 10 over 10, en de afspraak was 10 uur geweest. Niet zo gek, dacht ik. “Tja, beter laat dan nooit.”, sprak ik verontschuldig end. Het was even stil. Toen hoorde ik opeens een andere stem, een vrouwenstem, helder en rustig sprekend: “U bent een mooie man, meneer Bouwmeester, u mag trots zijn op uzelf”.

“Wat zullen we nu krijgen.” mompelde ik zachtjes voor me uit. “Komt u maar verder, ik wacht op u”. Aarzelend liep ik de gang in en zag nu dat deze zich aan het eind vertakte. Je kon links of rechts. Ik nam me voor, om mevrouw Van Galen kordaat te woord te staan wanneer ik haar te zien kreeg. Wat een gedoe, al die stemmen uit luidsprekers. “Rechtsaf, meneer Bouwmeester, en dan de eerste deur aan uw linkerhand, daar wacht ik op u”. Het was wat moeilijk ori√´nteren met al die spiegels om me heen, en ik kon ook geen deur vinden. Maar plotseling draaide een spiegelend vlak open en stapte er een man uit de wand, gekleed in een lange zwarte jas, lopend op blote voeten. Hij droeg een opgevouwen handdoek voor zich uit en reikte mij die toe. “Voor uw schaamte, meneer!” “Voor mijn wat?!” riep ik verbaasd, de man van top tot teen inspecterend. Ik keek hem nogal boos aan, maar hij bleef onverstoorbaar. Voor ik verder iets kon vragen sprak hij alweer: “Mevrouw heeft een eigenaardige ziekte, meneer. Ze kan geen koude droge lucht verdragen. Dus heeft ze een kamer tot sauna laten verbouwen. Het is er zeer warm en vochtig. Neem deze handdoek mee, u kunt zich hier uitkleden”. Hij wenkte mij naar binnen, en sloot de deur discreet achter mij.

Ik stond nu in een klein vertrek dat echter veel groter leek, omdat ook hier alles spiegelde. Het was hier bloed-en- bloedheet. Goed, ik had het begrepen, ik moest me dus uitkleden. Want mevrouw ontving me in de sauna. Want ze had een zeldzame ziekte. En ik moest dat geloven? Ik deed eerst maar eens m’n colbertje uit. Ondertussen bedacht ik me dat mevrouw Van Galen voor de telefoon tamelijk serieus en eigenlijk heel plezierig had geklonken. Ik geloofde niet dat ze een spelletje zou spelen. Ik kwam trouwens wel vaker in een sauna. Wat was erop tegen om in zo’n omgeving een bespreking te voeren? En ik had nog wel een handdoek gekregen. En och, er gebeurden in dit soort kringen wel vaker vreemde dingen, dat hield het leven spannend. Ik kleedde me uit, legde m’n kleren op de vloer (een andere mogelijkheid had ik niet, de ruimte was volkomen leeg), en knoopte de handdoek losjes om me heen. Toen kon ik niets anders doen dan wachten op verdere instructies. Die kwamen weldra, nu weer via de luidspreker. “Excuses voor het ongemak meneer Bouwmeester, maar met mijn ziekte moet ik voorzichtig zijn. Ik kan u slechts ontvangen als u eerst een douche neemt”. Haar stem klonk aangenaam, en ik begon het warm te krijgen. “Welja”, dacht ik, “Ik neem gewoon een douche, normaalste zaak van de wereld.” Weer opende zich een spiegelvlak, en zowaar was daar een doucheruimte. Dat wil zeggen: een ruimte van een vierkante meter met bovenin een douchekop. Kranen zag ik niet, en aarzelend ging ik er maar eens onder staan. “U kunt de handdoek gebruiken om u af te drogen, meneer Bouwmeester, u kunt hem nu beter even af doen”. “Ze z¬°¬°et me!” bedacht ik me. Zouden het van die spiegels zijn waar je van een kant doorheen kunt kijken? Of hing er ergens een camera? “Mevrouw van Galen, eh, is het noodzakelijk dat ik me hier douche? Ik bedoel, ik heb me vanmorgen al gedoucht, en eh, ik heb de indruk dat u me ziet.” Niet dat ik preuts ben, maar ik kwam hier om voor m’n werk een gebouw te inspecteren, niet om me door de een of andere malloot te laten begluren, ook al had die malloot dan nog zo’n sensuele stem, of was het nog zo’n hooggeplaatst adellijk persoon.

“Duizendmaal excuus, meneer Bouwmeester, maar het is in uw eigen belang dat u zich douchet” De stem klonk heel sympathiek, maar niettemin onverbiddelijk. “Het water uit deze douche heeft een ontsmettende werking. Ik wil niet dat u mijn ziekte krijgt, en het is belangrijk dat het vocht uw hele lichaam bedekt. Denk vooral ook aan uw genitali√´n. Ik zie u inderdaad, meneer Bouwmeester, maar over enige minuten zult u mij ook zien. Het spijt me dat het zo moet, maar u zult het ongemak weldra vergeten zijn.” Ik stond even in dubio. Ik voelde me overdonderd, en wist ook zo gauw niet wat ik hier tegenin kon brengen. Ik trok m’n schouders op en besloot maar te doen wat me werd opgedragen. Ik liet de handdoek vallen en stapte onder de douche, die meteen begon te stromen. “Wrijf het vocht goed over uw huid, meneer Bouwmeester, doe alsof u zichzelf masseert.” Ik deed het zo goed en zo kwaad als het ging. Toen klonk de stem weer: “Het spijt me, meneer Bouwmeester, maar iedereen heeft plekken op zijn lichaam waar hij wat moeilijk bij kan. Zuster Janneke zal u helpen. Het is uiterst belangrijk dat dit goed gebeurt. Schrikt u niet, meneer Bouwmeester, zuster Janneke draagt geen kleding”. Nu ging een spiegeldeur open, en daar kwam een alleraardigste zuster Janneke binnen. Ze was kortgeknipt blond met een kwetsbaar ovaal gezichtje, blauwe ogen, slank en blank, een jaar of twintig en inderdaad helemaal naakt. En een beetje verlegen. “Sorry, meneer, ik mag u niet compromitteren, en daarom mag ik geen kleding dragen, begrijpt u?” Ik staarde naar haar blanke huid met parmantige, nauwelijks volgroeide borstjes. Ik schudde m’n hoofd. “Niet compromitteren. “, herhaalde ik peinzend. Ze was jong, en zich haast nog niet bewust van wat ze met haar blote zelf teweeg kon brengen. En hoewel ze dit misschien vaker had moeten doen, stond ze er toch duidelijk onwennig tegenover. “Zal ik uw rug masseren? En uw. “, ze aarzelde even en bracht haar mond dicht bij mijn oor, “uw genitali√´n, meneer”, ze fluisterde bijna, “mevrouw zegt dat dat erg belangrijk is”.

Ik deed m’n armen omhoog ten teken dat ik me overgaf. Als het moest dan moest het maar. Ik ging met m’n rug naar haar toe staan, en zij masseerde me van boven naar beneden terwijl het water van de douche over ons heen gutste. Ze stond tegen me aan toen ze ‘mijn genitali√´n’ zorgvuldig bewerkte, waarbij ze ook mijn voorhuid geheel naar achteren trok. Haar tepels priemden zacht en warm tegen m’n rug en ik voelde haar mond tegen m’n oor. ‘U kunt trots zijn op uw lijf, meneer, ik bedoel, zulke genitali√´n.’ fluisterde ze. Ik voelde nog meer: ook haar zacht schurende schaamhaar tegen m’n billen, en dat leek me meer dan mevrouw Van Galen haar had opgedragen. Bijna had ik haar omhelsd, maar opeens hield het water op te stromen. Mevrouw Van Galen vond het kennelijk welletjes. Snel reikte zuster Janneke mij m’n handdoek aan (“Alstublieft, meneer”), en met een rood hoofd verdween ze weer in de spiegel. “Nogmaals mijn excuses, meneer Bouwmeester, maar we kunnen niet ontkomen aan wat noodzakelijk is. En ik moet nu eenmaal beslist controleren of een en ander grondig is gebeurd. Ik heb u gezien, meneer Bouwmeester, en ik vind het fair dat u mij nu ook kunt zien. Ik wil niet bij u in het krijt staan. Ik wil niet dat u denkt dat ik u ergens voor gebruik”. Terwijl ik me stond af te drogen hoorde ik haar zoete stem dit alles zeggen. En ondertussen had ik zo mijn eigen gedachten.

Maar de volgende zin klonk niet meer door een luidspreker. Ik hoorde haar achter mij: “knoopt u uw handdoek om u heen, meneer Bouwmeester”. Even verstarde ik. Ze was binnengekomen. Ze stond echt achter me. En ze zag me, en ik haar, in de spiegel. Ik draaide me om, en liet de handdoek op de grond vallen. Ik was naakt, zij was het ook, wat dat betreft stonden we gelijk. Ze aarzelde. Haar blik ging even naar beneden waarna ze me weer aankeek. “U moet het zelf weten, meneer Bouwmeester, sommige mannen laten de, eh, conditie van hun genitali√´n, of moet ik zeggen: van hun geslachtsdeel, liever niet zien. Nu ja, niet aan iedereen.” voegde ze er veelbetekenend aan toe. Ik nam haar in me op. Ik schatte haar op 1, 70, ze was rijp, mondain maar op een niet brutale manier, voelde zich volstrekt op haar gemak in de situatie, glimlachte vriendelijk en stak me de hand toe. “Charlotte van Galen, zeg maar Charlotte” zei ze. Ik antwoordde: “Abraham Bouwmeester, zeg maar Bram”. “Ah, en deeze jongen wil zich ¬¢¬¢¬¢¬¢k voorstellen, lijkt het wel.”. M’n geslacht gedroeg zich alsof er een onzichtbare draad was gespannen tussen hem en Charlotte, en die draad werd opeens erg strak aangetrokken. Ze deed alsof ze hem echt toesprak en boog zich elegant voorover. “Wacht maar, jongeheer, het is hier soms net een pretpark”. En weer tegen mij, lachend: “Ach ja, ze leiden soms een eigen leven, he”. Ik glimlachte maar eens. “Ik denk dat ik dat van u ook kan zeggen, mevrouw van Galen!”, antwoordde ik. Ze knikte onverstoord, en stak beschuldigend haar vinger op. “Charlotte!”, corrigeerde ze. Charlotte was eeeen van die rijpe vrouwen die ondanks hun leeftijd (ze moest tussen de 45 en 50 zijn) nog een prachtig figuur hebben. Of misschien moet ik zelfs zeggen: dankzij hun leeftijd. Haar huid was minder pril en doorschijnend dan die van zuster Janneke, maar zonder plooien of rimpels. Haar blauwe ogen vertelden, samen met het lange donkerblonde haar, dat je haar niet makkelijk de baas was. Ze was geen jong meisje meer, maar nog steeds een zeer begerenswaardi ge vrouw.

Haar borsten hadden zelfs een volmaakte graad van rijping bereikt, ze waren groot en leken sappig als rijpe vruchten. Haar hele lichaam glom trouwens van het zweet door de enorme hitte. In al haar doen en laten, ook en vooral in haar manier van bewegen vertoonde ze een volkomen natuurlijke gratie, waar haar naaktheid niets aan af deed. Ik liep me daarover te verwonderen toen ik haar volgde door een ditmaal donkere gang. Ze opende een deur en ging me voor naar de zitkamer/sauna of sauna/zitkamer. Hoe dan ook: het was hier nog heter en erg mistig. Al wat ik kon zien waren twee lederen banken, en ik begreep dat ik op eeeen ervan plaats kon nemen. Charlotte nam plaats op de andere bank, recht tegenover mij. Ze deed haar armen over elkaar, onder haar borsten die daarmee uitdagend te pronken hingen, en zette zich toen voornaam rechtop, met haar benen iets uit elkaar. Ze bekeek me keurend. Ik wachtte af. Ze moest maar eens uitleggen wat ze wilde. “Ik heb een zeldzame ziekte, meneer, eh, Bram”, begon ze. “Ik had al zoiets begrepen, ja”. Kennelijk klonk ik niet erg overtuigd, want ze besloot het over een andere boeg te gooien. “Ik heb jarenlang in India gewoond. Weet je iets af van slangenbezweer ders?” – met haar rechterhand schikte ze haar haren, waarbij haar bovenlijf nog net iets uitdagender naar voren kwam. “Nee..?”, antwoordde ik vragend. “Ze hebben me gestraft, Bram. Ik was jarenlang een godin voor hen. Ze aanbaden me. Ze dachten dat mijn vocht. ” ze maakte met haar linkerhand een vaag gebaar bij haar schaamstreek, “ze dachten dat ze nieuwe levenskracht kregen door m’n vocht te drinken. Ik ben door een heel dorp gebeft, jongen!” Ik kon precies tussen haar benen gluren. Ik zag dat ze nat was. Maar het kon van de hitte komen. “Mannen, vrouwen, en zelfs. Jong en oud, ik was als een soort reuzenlolly voor ze”. Ik probeerde het me voor te stellen.

Ik vond het een leuk verhaal, maar geloofde er geen snars van. “Op een dag had ik er genoeg van. Ik zei dat ik weg wilde. Toen heeft zo’n slangenbezweer der me door een slang laten bijten en een vloek uitgesproken. Ik zou verminkt raken. Ik zou vlekken krijgen over m’n hele lichaam. Op de duur zouden m’n ledematen er zelfs spontaan afvallen.” Ze wachtte even, maar ik reageerde niet. “Je gelooft me niet. Kom maar eens kijken”. Ze nam me mee naar een zijvertrek waar het wel heet maar niet zo vochtig was. En daar toonde ze me een aantal werkelijk afgrijzenwekke nde foto’s van een vrouw waarvan alleen het gezicht nog enigszins herkenbaar was. Voor de rest leek haar huid op dat van een schubbig monster, vol met bulten en gekleurde vlekken. Er ging een huivering door me heen. “En dit is met u. eh met jou ook gebeurd?” Ze keek me niet begrijpend aan, en ik pakte de bovenste foto nog eens en keek nu wat beter. “Mijn God, dit been jij!”, stamelde ik tenslotte. We liepen terug naar de banken. “Kijk maar eens onder mijn voet” zei ze, en stak me haar been toe. Ik zag een witte, rimpelige vlek. Het leek op een oude wond die nu vrijwel genezen was. “Daar heeft die slang me gebeten, ” zei ze. Ik kon nu onmogelijk meer twijfelen. De foto’s, en iets in haar stem hadden me ervan overtuigd dat dit hele absurde verhaal op waarheid moest berusten. “Om te herstellen moest ik voortdurend transpireren”, sprak Charlotte weer. “En dat moet ik blijven doen, anders word ik weer zoals. op die foto’s. En alle mensen waarmee ik in contact kom, moeten grondig zijn ontsmet, anders kunnen ze het ook krijgen”. Ik begon het te begrijpen. “En we mogen geen kleren dragen, want die raken ook besmet”. Ik knikte. Ze aarzelde toen ze verder sprak. “Er is nog iets anders”, zei ze. “Die douche alleen is niet voldoende.” “Nee?” Ik voelde opeens duizend mieren over m’n rug lopen. Ze ging naast me zitten, en legde een hand op mijn knie. “Bram, luister. Ik weet dat het gek klinkt, maar het is zo en niet anders. Geloof je me?” Ik schrok een beetje van de plotseling intieme toon, maar ik knikte langzaam. Voor haar was dat voldoende, want kennelijk beschouwde ze mijn instemming als startsein om tot actie over te gaan. “Goed. We hebben zaad nodig”, (ze gebaarde ditmaal naar m¬°¬°jn geslachtsdeel). “J¬¢¬¢uw zaad. Ik moet dat drinken, en we moeten het allebei, in een bepaalde verdunde vorm, over ons hele lichaam smeren. Het is een soort tegengif tegen die slangenbeet. Verder moet jouw zaadvloeistof vermengd worden met mijn, eh, vocht. Dat kan uiteraard op verschillende manieren.”.

Ze keek me diep in m’n ogen. “En tenslotte moet je m’n vocht hebben gedronken”. Het was even stil terwijl ik haar ongelovig aanstaarde. Ze meende het, dat was duidelijk. Het was absurd, ook dat was duidelijk. En het was niet niks, het was me zo helder als glas. “En zo niet, dan krijgen we allebei van die vlekken?”, zei ik tenslotte. “Eh ja, tenzij we altijd in deze sauna blijven. Je moet transpireren. Het hoort bij die vloek die toen is uitgesproken.” Ik keek Charlotte aan. En ik besloot dat we kennelijk geen keus hadden. Ik vatte de opdrachten nog even samen, terwijl m’n geslacht al(weer) was begonnen aan een kleine gedaanteverand ering. “Pijpen, beffen, neuken en smeren dus, in die volgorde?” Charlotte lachte. “Okee, jij mag het zeggen”, sprak ze. “Charlotte”, zei ik, “Je hebt me erin geluisd”. Ondertussen strekte ik me languit, op m’n rug, uit op de bank. “Sorry, Bram, ik kan het uitleggen”, sprak ze, terwijl ze voor de bank knielde. Haar vinger verdween vlug even naar haar schaamstreek en kwam, druipend van haar vocht weer boven. Ze hield haar natte vinger op 10 centimeter boven mijn nu tot volle oorlogssterkte gegroeide plasser. Toen bewoog ze heel langzaam haar vinger iets naar links. En ik voelde zowaar dat m’n lul meegetrokken werd, alsof haar vinger magnetisch was! “Wat d¬¢¬¢e je?”, vroeg ik verbaasd. Ze keek me aan. “Vind je dit prettig, Bram?” Ik knikte. Ze bewoog nu haar vinger langzaam naar rechts, en weer werd m’n lul meegetrokken. “Als we dit goed doen, Bram, kan het zijn dat de vloek bij mij opgeheven wordt”. Ze beschreef nu kleine cirkels met haar vinger, terwijl ze de afstand tot mijn lul verkleinde. En ik voelde dat mijn eikel van binnenuit begon te gloeien, steeds sterker naarmate de afstand kleiner werd. “Mijn vocht heeft een magische kracht gekregen, het komt allemaal door die ellendige slangenbeet!”

Maar het voelde niet ellendig. Het voelde als een sensatie waarbij al mijn eerdere seksuele ervaringen in het niet verdwenen. Deze vrouw kon toveren! M’n eikel gloeide nu alsof er binnenin een vuur was aangestoken. Daarna ging het opeens heel snel. Plotseling greep ze naar m’n scrotum, kneedde m’n ballen, wreef ze kletsnat met haar zalige vocht, en klemde toen middelvinger en duim zo hard als ze kon rond mijn penis, juist bij de inplant. M’n eikel zwol nog verder op, ze trok de voorhuid met een ruk naar beneden, en bracht toen haar geopende mond tot vlak boven de eikel. Ik gaf een schreeuw. De eerste zaadexplosie trof doel tegen haar gehemelte. Ze slikte razendsnel, maakte een pompende beweging met haar hand en ving toen de tweede kwak vakkundig op. Toen begon ze ijverig en hartstochtelij k met haar lippen mijn eikel te bewerken. Weer slaakte ik een kreet, en werd er een nieuwe zending sperma gelanceerd. Charlotte kneedde en masseerde mijn ballen, en liet haar vingers steeds verder onder me kruipen, richting anus. Ik was volkomen verbouwereerd door haar plotselinge actie en kon slechts grommen van genot. Met haar handen, mond, tong, activeerde ze alle reservevoorrad en die tot in de kleinste hoekjes van mijn teelballen lagen opgeslagen. Of misschien zorgden haar magische krachten wel voor een verhoogde, razendsnelle productie van nieuw zaad. Ze kwam omhoog uit haar knielende houding en werkte zich boven op me, haar knie√´n elk aan een kant naast me, haar schaamspleet op m’n neus, haar beide handen klemvast om m’n lul die steeds opnieuw enorme salvo’s in haar mond afvuurde. “Drinken, Bram, drinken! Nu!” Ze klonk opgewonden, maar het was niet de normale opwinding voor dit soort situaties. Ze was met magie bezig, ze was bezig een bezwering ongedaan te maken. En ik was begonnen met mijn neus haar klitje op te zoeken, maar kennelijk moest dat niet. Ik moest drinken, dus moest ik m’n tong gebruiken.

Ze produceerde druppels die uitgroeiden tot een straal, het was alsof ik m’n mond onder een kraan hield. Het was alsof ze urineerde, maar dan alleen om de hoeveelheid, niet om de smaak. De smaak leek nog het meest op amandelen, of amandelspijs. Nog nooit had ik zoiets overheerlijks geproefd! Deze vrouw moest een godin zijn of een tovenares, of voor mijn part een heks, ze smaakte hoe dan ook hemels! “Alsof een engeltje over m’n tong zeikt, Charlotte!” Ondertussen bleef ik klaarkomen, en produceerden we nu allebei zoveel vocht dat het aan alle kanten om en over ons heen liep. Charlotte begon te roepen: “Zuster Janneke, zuster Janneke! Kom vlug, het schuim!” Vanuit m’n ooghoek zag ik het beeldschone, prille meisje de kamer inkomen. Ze droeg een grote cilinder met een soort spuit eraan, het leek waarachtig wel een brandblusappar aat. “Dank je, zuster, we zijn zover. Doe wat je moet doen”. Charlotte richtte zich ondertussen op en draaide zich om. Nu wierp ze zich over me heen. Zuster Janneke kwam snel dichterbij, en zette vlug het apparaat op de grond. Ze pakte met een zachte, warme hand mijn penis beet en hielp hem op de juiste plaats bij Charlotte naar binnen. Ik voelde dat de zaak merkwaardigerw ijs zo ongeveer volledig naar binnen gezogen werd, zo’n zuigkracht bleek de magische kut van Charlotte te bezitten. Ik kreunde. “Bram, luister!” Charlotte had nu een verwilderde blik in haar ogen. “Het is uiterst belangrijk dat dit goed gebeurt!” Ik luisterde, terwijl zij steeds heftiger bewegingen met heer onderlijf begon te maken. Tegelijk voelde ik dat de plaats waar mijn orgaan zich nu bevond, snel afkoelde. Charlotte begon van binnen ijskoud te worden! Ook voelde ik dat haar bekkenspieren zich steeds strakker om me heen spanden, wat voor mij een geweldige sensatie was. Mijn ejaculaties waren gestopt, maar daarvoor in de plaats werd er in mijn geslachtsdelen nu een geweldige spanning opgebouwd, alsof m’n hele geslachtsorgaa n een laatste super-orgasme aan het voorbereiden was. M’n eikel, m’n hele penis gloeide, zoals je mond kan gloeien als je een lepel sambal hebt genomen. Terwijl Charlottes kut bevroor. Tegelijk voelde het alsof m’n pik tot een nooit eerder bereikte omvang was uitgegroeid, als een balon die je niet nog verder moet opblazen. “Op z’n hondjes, Bram!” Charlotte klonk nu licht hysterisch, alsof ze bang was dat er iets helemaal mis kon gaan. “Kom op, op de vloer!” Ze sprong van me af, en ging op haar knie√´n, ‘op z’n hondjes’ voor me liggen. “Snel, SNEL Bram, in m’n anus, in m’n kont! Zuster Janneke kwam aangesneld. Ik zag dat ze snel een vinger tussen haar schaamhaar liet verdwijnen waarmee ze vervolgens Charlottes kontgaatje bevochtigde. Ik was, verbouwereerd door de paniekkreten, al achter Charlotte gekropen, en zuster Janneke leidde m’n orgaan resoluut naar het nu extra sappig geworden kontgaatje van Charlotte. Mijn lul had een lengte bereikt van zeker 20 centimeter, en ik kon hem met duim en middelvinger niet meer omvatten. “SNEL, BRAM! HET MOET NU SNEL GEBEUREN!”

Ik merkte dat de magische kracht die ik tot nu toe had gevoeld, aan het wegtrekken was. Opeens besefte ik dat ik het nu zelf moest doen. Ik moest neuken, woest en hard nu, tot in haar diepste uithoeken, haar met geweld volspuiten. Mijn ballen kletsten tegen haar billen, met m’n handen omklemde ik haar bovenbenen. M’n lul had nu weer een spanning opgebouwd alsof hij een maand ongebruikt was gebleven. “JAAAH, EN NU M’N KUT WEER, BRAM, VLUG, VLUG!” Ik verwisselde van gaatje, en voelde nu dat ze weer heerlijk warm was van binnen. Ze maakte ritmische bewegingen met haar binnenste spieren, voerde de snelheid op, kneep, ontspande, kneep HARD, ontspande, zoog, kneep, KNEEP. Ik slaakte een kreet. Onder in m’n lijf gebeurde iets wat me nog nooit eerder was gebeurd. “JAAAAAAAH!” “O, kom, m’n schat, kom, KOM! ZUSTER JANNEKE, DOE HET NU!” Zuster Janneke pakte het cilindervormig e apparaat, richtte de spuitmond, en een krachtige straal wit schuim kwam op ons beiden neer. Op hetzelfde moment voelde ik onder in m’n lijf iets dat leek op een explosie met de kracht van een nucleaire reactie. M’n lul vuurde een salvo atoomgranaten af. Door de kracht werd ik zeker een halve meter achteruit geslagen; Charlotte werd op haar rug geworpen, terwijl de straal die me verliet zigzag en dampend op haar neerkwam, samen met de schuimvlokken. Zuster Janneke zette haar spuit neer, en begon ons nu met het schuim vermengd met sperma en Charlotte-sap in te wrijven. “Doe het grondig, Janneke, ook bij jezelf! Het is onze enige kans!” Charlotte sprak gedecideerd, maar het leek alsof ze de situatie weer onder controle had. En Janneke wreef en masseerde onze moegestreden lijven. We lagen beiden uitgeput op de vloer. Ik geloof dat ik zelfs een paar tellen bewusteloos ben geweest. Toen ik bijkwam keek ik op m’n horloge. Halfelf. Sinds mijn aankomst op het landgoed waren er dus slechts 20 minuten verlopen. * Zuster Janneke hielp me onder de douche, waste me schoon, droogde me en gaf me m’n kleren weer terug. Ze gaf me een glas met een koele, heldere vloeistof. “Drink dit, u knapt ervan op!”, zei ze. Ik dronk. Het had een verrukkelijke, amandelachtige smaak, en het hielp direct. M’n krachten kwamen terug. Ik kleedde me aan, terwijl Zuster Janneke via een spiegel verdween. De butler kwam binnen. “Wil meneer me maar volgen? – Mevrouw wacht op u in de bibliotheek”. Ik volgde door een normale, ietwat duistere gang en werd binnengelaten in de bibliotheek. “De heer Bouwmeester voor u”, sprak de butler. Hij sloot de deur achter mij. Charlotte stond op van een stoel. Ze droeg een duur, hooggesloten mantelpak. Ze liep naar me toe, glimlachte vriendelijk en gaf me een hand. “Meneer Bouwmeester, fijn dat u er bent! We moeten nodig eens spreken over de bouwkundige staat van dit landhuis. Neemt u plaats.”