Het is zomer 2014 zaterdagochtend, Liesbeth doet inkopen op de oude markt. Zij loopt gestaagd van de 1 naar de andere kraam om haar spulletjes te kopen. Tot op het moment dat zij tegen een stevige man aanbotste. Zij was zo in gedachten om haar spulletjes te kopen dat zij hem helemaal over het hoofd had gezien. Ze begon gelijk zicht te verontschuldigen, o sorry heb u niet zien staan, de man keek haar alleen maar aan met zijn grote bruine ogen en zei niks. Na een pijnlijke stilte zei de man: wat ben jij mooi en ongelukkig en draaide zich om en liep weg. Door stomheid verslagen kon Liesbeth niks meer zeggen en voor zij het wist was de man in de menigte verdwenen. Daar stond zij dan helemaal ontgoocheld met haar boodschapjes. Na een tijdje pakte ze de draad weer op en ging de rest van haar boodschapjes halen, wel in haar gedachten wat die mooie man met die diep bruine ogen tegen haar zei. Deze gedachte bleef de hele dag bij haar. De volgende dag waren haar gevoelens onrustig en zij besloot om de stad in te gaan. Zij moest deze man vinden en hem vragen wat die bedoelde met ongelukkig. Want hoe kon deze man weten dat zij al jaren in haar eigenwereld zat gevangen tussen man en kinderen. Een verwaarlozende huisvrouw die gebruikt werd om te koken, de was, de kinderen verzorgen en zaterdags sex van wel 6 minuten, dan werd haar kut volgespoten en de man draaide zich om te gaan slapen. Zij trok voor het eerst in haar leven de stoute schoenen aan en ging de stad in om de man met bruine ogen te zoeken.
In de stad aan gekomen keek ze een beetje verward rond, waar moest ze beginnen? De binnenstad was best wel groot met veel cafeetjes, restaurantjes en winkels. Na uren te hebben gelopen ging ze op een terrasje zitten met een kop koffie en dacht bij haar zelf, waar ben ik mee bezig ??? Ze keek over het marktplein heen naar de vele terrasjes die er waren, ze zaten bijna allemaal vol,het was namelijk een heerlijke dag met een warm zonnetje. Uiteindelijk besloot ze maar om naar huis te gaan. Er gingen 3 weken voorbij dat zij elke dag weer door de stad zwierf maar die man heeft ze in die tijd nooit meer gezien. Tot op die zaterdag dat zij wederom boodschapjes ging doen op de markt, en als uit niets deze brede man met grote bruine ogen voor haar stond, haar hart sloeg over.De man zei nu van wat ben je mooi en je loopt ook niet tegen me aan wat een vooruitgang. Door de op winding kon zij alleen maar brabbelen geen mens kon verstaan van wat ze zei. Hij wist wel heel goed van wat zij hem wou vertellen. Hij sprak haar rustig aan en zei: zullen wij even een bakkie koffie gaan drinken op het terras. Liesbeth kon alleen maar ja knikken en liep volgzaam achter hem aan. Deze onbekende man liep strak naar het terras en het tafeltje toe waar Liesbeth 3 weken terug ook zat, toe val ??? Voor dat ze iets kon zeggen bestelde de man 1 espresso en een 1 koffie met alles er op en aan, de zelfde koffie die zij 3 weken er voor ook had besteld. Zij was wederom even de kluts kwijt snel. Even over denken, dezelfde man dan hetzelfde terras en hij wist welke koffie zij dronk, ze kon het niet snappen en keek hem alleen maar vol verwondering aan. Voordat ze iets kon zeggen vroeg hij,: en hebben mijn woorden jou aan het denken gezet??? Na wat treuzelen zei ze ja, en toen nog een keer ja maar dit keer met meer kracht en je hebt me leven helemaal op zijn kop gezet. Zijn antwoord hierop was: mooi dus je bent nu wakker geschut. De juffrouw kwam de drankjes brengen, het gesprek viel even stil. De serveerster vroeg: verder nog iets Ricardo? Nee dank je, is goed zo. Ricardo vroeg: loop je graag elke dag door de stad? Hoezo vroeg ze. Nou heb je de laatste 3 weken elke dag gezien hier. Hij vroeg heel onschuldig was je naar iets op zoek ??? Ze wou nee zeggen, maar haar mond verrader haar en biechtte netjes ja, en keek vervolgens naar de grond. Ik was op zoek naar jou. Ricardo bedankte haar voor haar eerlijkheid en zei dat die het wel wist waarnaar zij op zoek was. Liesbeth vroeg hem waarom heb je me niet eerder aan gesproken dan? Waarop hij zei: je moet geen fruit plukken voor het rijp is, geduld is een schone zaak, punt uit, en keek haar streng aan. Zij voelde een mengeling van zowel angst als bescherming door zijn blik. Ik ben Ricardo en dit is mijn café waar we nu zitten, toen vielen alle puzzel stukjes op zijn plaats. Vandaar dat die der elke dag zag en ook hoe zij haar koffie dronk. Zal ik je het café even laten zien? Oké zei ze, en ze liepen naar binnen. Het was stijlvol ingericht en Ricardo liep de trap op naar boven. Zij volgde, daar boven waren allerlei ruimtes. In de gang bleef hij staan en draaide zich om naar haar, nam 2 passen en stond toen bijna tegen haar aan en keek haar strak aan. En zei: je kunt er nu voor kiezen om je om te draaien en weg te lopen en nooit weer te komen, of je kiest 1 van de 7 deuren hier boven. Zij dacht niet na het was spannend en die man was een echte man, alles wat zij tot nu toe niet had gehad ze wou het allemaal zonder na te denken en zei heel zacht: laten we dan maar met deur 1 beginnen.