De lift
Het ijzer van de balustrade was gewoon heet in de zon. Even een blik op de afspraaknotitie; nummer 159. Hij voelde even aan z’n stropdas en veerde met twee treden tegelijk het trapje op naar de ingang. Een andere heer die naar buiten kwam hield de deur beleefd open en blies. Van de koelte binnen was het een overgang naar buiten. 7e verdieping – de deuren gingen knarsend open. Goh, dat mogen ze wel eens wat beter onderhouden. Het zijn de indrukken die meespelen, misschien onbewust. Is het er schoon? Hebben ze hun zaakjes op orde? Enfin, dit was een bedrijfsverzamelgebouw wat duidelijk meer dan half leeg stond. Vlak voordat de deur dichtging stapte er nog iemand naar binnen – een aanwezigheid die duidelijk merkbaar was. Zonder echt te kijken viel het mooie lange haar op en hij voelde een paar ogen hem opnemen, terwijl hij het knopje van de 7e indrukte. Niets. Nog eens drukken – ja hoor er gebeurde iets. De dame drukte op 8 – een keurig verzorgde hand.
Het rammelde al toen het hokje in beweging kwam – die geleiders zijn gewoon kapot – dacht hij. De versnelling was voelbaar maar niet op een normale manier – hij keek de dame aan, die ook een enigzins verbaasd gezicht trok. In een ogenblik hadden ze door dat dit niet goed ging – de lift raasde naar boven en stopte niet…. en voor ze iets konden zeggen een knal en ze schoten omhoog – om onzacht weer neer te komen.
onderkoeld trok de man een wenkbrauw op – de dame wreef over haar knie en in een flits zag hij prachtige rondingen… “wat krégen we nou? ” zei ze met een beetje amsterdams accent. Zonder iets te zeggen probeerde de man tussen de spleet van de deur te zien. Hij tikte er eens tegen. “we staan vast bovenin de liftkamer” en hij drukte op het knopje van de intercom. Niets. Ze keken elkaar aan en namen elkaar eens op. Mmm hij kon met slechter gezelschap opgesloten zitten. “ik ga es bellen” – maar via het liftbedrijf en nog 5 telefoontjes kwam het bericht dat een monteur nog wel een paar uur op zich kon laten wachten. “probeer het noodluik eens” was het advies. Dat luik zat in het plafond. “ik geef je een steun, dan kijk jij of het open wil? ” stelde hij voor. “eh, hou je dat? ” vroeg ze wijfelend. Z’n ogen gaven antwoord. Ze pakte zijn schouder en zette een voet op z’n handen. Haar buik tegen zijn gezicht aan liet haar geur in zijn neus – hij dacht ineens helemaal niet meer aan de vastzittende lift… Ze rommelde iets boven zijn hoofd en mompelde iets… het werkte dus niet, het luik ging niet open. Ze stapte naar beneden en hij hield haar beet. Ze stond wat onvast en zo stonden ze plots tegen elkaar aan, oog in oog. Er waren geen vonken, er was direct hoogspanning…. Ze realiseerde zich dat ze hier nog wel even waren. Ze trok zich niet terug maar bleef tegen hem aan staan. Waren het seconden? minuten?
Alsof het móest kusten ze. aftastend, verkennend. Daarna volgden hun handen, eerst nog met schroom maar allengs brutaler. Soms heel even een blik van “wat zijn we aan het doen?” en dan direct weer een volgende aanval van lust… Het was duidelijk waar dit heen ging, de keurige zakenkleding werd opengepeld en de dame stond met haar rug tegen de liftmuur, steunend op de leuning. Hij had een arm boven haar hoofd vast en beet in haar vlees, vond haar borsten, zette zijn tanden in haar vlees… Even later zakte ze op haar knien en nam de wapenstok tussen haar lippen… hij woelde door het haar en greep haar vast toen het punt naderde, om haar om te draaien tegen de leuning aan. Zuchtend smolten ze samen toen hij zich diep in haar begroef en haar genot was duidelijk hoorbaar. Ze verstrakten vrijwel tegelijk en zegen tegen elkaar aan.
Toen ze weer bij zinnen kwamen lachten ze verlegen tegen elkaar en kusten. “het kan nog wel even duren” zei hij met pretoogjes veelbetekenend Ze grinnikte iets, wist niet snel iets te zeggen, maar begon zich weer te fatsoeneren. Onder hen klonk geluid van metaal op metaal en er kwamen stemmen.
“ja hoor, we zitten hier nog!” riep ze
Toen de deuren eindelijk weer opengingen stapten er twee keurige mensen uit, die een veelbetekenende blik uitwisselden.